تحلیل شاخص های آسیب پذیری در بافت های فرسودۀ شهری با رویکرد مدیریت بحران زلزله (مطالعۀ موردی: محلۀ سیروس تهران)

آسیبپذیری شهر تهران دربرابر زلزله، به ویژه در بافت ها و فضاهای فرسودة بخش مرکزی آن، با عنایت به بستر طبیعی ناامن و با توجه به جایگاه بخش مرکزی این شهر، سنجش میزانآسیب پذیری بافت های قدیمی بخش مرکزی شهر تهران و ارائۀ راهکارهای کاهش آسیب پذیری آن ها دربرابر زلزله را در اولویت قرار داده است. در این پژوهش، با ارائۀ روشیبرای تحلیل آسیب پذیری لرزه ای بافت های فرسوده، بر نقش مؤثر شاخص های برنامه ریزی شهری در کنار شاخص های سازه ای، در برنامه های مقابله با زلزله تأکید میشود. بدین منظور، به چندین موضوع خرد، شامل شناسایی و انتخاب شاخصهای ارزیابی آسیبپذیری لرزهای، تحلیل میزان تأثیر هریک از شاخصها و تعیین نواحی پرخطر و متراکم مسکونی فرسوده وامتیازبندی طیف های مختلف آسیب پذیری و تولید نقشۀ ریزپهنه بندی آسیب پذیری محله پرداخته شده است. پژوهش حاضر را می توان از حیث ماهیت و روش، تحلیلی اکتشافی -دانست. در این نوشتار، ابتدا به مطالعۀ وضعیت آسیب پذیری منطقۀ 12 تهران و سپس به شناخت محلۀ سیروس پرداخته می شود. در مرحلۀ تحلیل، ابتدا مقادیر و داده های همۀشاخص ها استخراج می شوند و سپس بهروش تحلیل سلسلهمراتبی ) ahp ( و expert choice ، شاخص های مربوطه وزن دهی می شوند. سپس با استفاده از نرم افزار gis ، نقشۀ ریزپهنه بندی آسیب پذیری محله، با منطق fuzzy ارائه می شود. نتایج نشان می دهد وسعت و پوشش جمعیتی نقاط با آسیب پذیری بالا و بسیار بالا بیشتر است و در کل، محدوده با توجه به همۀ عوامل کالبدی مورد تحلیل، دربرابر زلزله بسیار آسیب پذیر است.